عریانی

عریانی­ ات را شرم نیست

چه باکــــ !!

مرا که حیا هست...

چشم فرو بَستَنَم نَفس کُش­ تر از گشودن است

آشفتگی ­ام از لبخند توست

که برای دیگران ارزان است

اما گمان مَبَر تشنه­ ام و فغان از تشنگی می­زنم

آن هم تشنه ­ی چون تویی که محل احتمال است وجودت

به خود مَبال

که ارزانی­ ات، ارزانی خودت

زنهار که اندیشه ­ات عریان شود

و برای من همیشه کاغذ دوا و قلم درمان بوده است

92/7/14