متنفرم از این پیراهن های یقه آخوندی!

یادداشت قابل تأمل حجت الاسلام محمدرضا زائری:

متنفرم از این پیراهن های یقه آخوندی! وقتی به جای یک طلبه جوان و مخلص و بی آلایش ، بر تن یک مدیر غیرصالح می نشیند ! حقوق میلیاردی اش را او می گیرد و در خلوت به ریش همه می خندد و فحشش را من آخوند می خورم !

حالم به هم می خورد از پینه پیشانی وقتی به جای اثر سجده یک پیرمرد نورانی و اهل دل ، بر جبین یک آدم هزارچهره می نشیند که تسبیح در دست توی دلش برای کلاه گذاشتن سر مردم نقشه می کشد و بدنامی اش برای مسجدی ها و مذهبی ها می ماند !

می ترسم از الفاظ رنگین و اذکار آهنگین ذکر و دعا وقتی به جای شکفتن بر لبان مادری خسته و روزه دار بازیچه یک ریاکار تاجرصفت می شود که این سالها فهمیده چه طور باید ضاد والضالینش را بکشد و صدایش را پیچ و تاب بدهد و چشمانش را تنگ تر ببندد و گردنش را بیشتر کج و کوله کند تا بتواند از نادانی و نفهمی یکی مثل من سوء استفاده کند و خون مردم را بمکد !

سالهاست جماعتی ریاکار و متظاهر قاعده بازی را فهمیده اند و قلق ما را شناخته اند ، یکبار خودشان را در صف اول نماز جماعت جا می کنند و دوبار هم چهارصد ، پانصد هزار تومان به عنوان وجوهات می دهند و سه بار در باره مستحبات قبل و بعد از نماز شب سؤال شرعی می پرسند و سر ما آخوندهای ساده را کلاه می گذارند به بزرگی شکم های سیری ناپذیرشان ! آن وقت زیر پوشش دینداری و خدادوستی هر کاری که فکرش را هم نمی کنی انجام می دهند. 

بدنامی اش مال جماعت آخوندی که غالبا روحشان هم از این اتفاقات خبر ندارد و گرفتار صدهزار تومان پول هستند ولی همان جماعت دروغگوی ریاکار به اسم شان حقوق ها و پاداش های میلیاردی گرفته اند و اختلاس های کلان کرده اند و به غارت بیت المال مشغول شده اند !

همه اش هم تقصیر ما آخوندهاست که از همه دنیا همین یک پیراهن بی یقه را داشتیم و آن را هم به دیپلمات ها دادیم و هم به مدیران دولتی و هم به تاجرهای بین المللی ! کاش کراوات می زدند و هر کار می خواستند می کردند! مشکل از جایی شروع شد که به خاطر حذف کراوات پیراهن های خودشان را گذاشتند کنار و پیراهن ما آخوندها را پوشیدند ! کاش همان کراوات بود هنوز و هرکسی هر کاری می خواست بکند با کراوات می کرد نه با پیراهن یقه آخوندی !

پی نوشت: تصویر مورد استفاده یکی از مدیران با حقوق نجومی!

وقتی طلبه باشی

وقتی طلبه باشی...

تنهایی

میان جمعی و تنهایی

وقتی طلبه باشی...

فقط خودت هستی

و باورهایت

وقتی طلبه باشی...

تنها امیدت خدایت و مقتدایت است

وقتی طلبه باشی...

باید بسوزی

ولی کسی آب شدنت را نبیند

وقتی طلبه باشی...

باید با خون آشنا باشی

یا خون دل بخوری

یا در خون خود بغلطی

نوشتم خون

بوی خون آمد

خون شهید...

وقتی طلبه باشی...

باید شهید شوی

یا شهید علم

یا شهید جهاد

وقتی طلبه باشی...

باید بسازی

یا با ماندنت

یا با رفتنت

وقتی طلبه باشی...

باید بسوزانی

یا با سخنت

یا با سکوتت

وقتی طلبه باشی...

باید بخواهی

هر آنچه خوبیست

برای الجار ثم الدار

93/1/4

پی نوشت:

روزی که خبر شهادت علی خلیلی ، طلبه شهید ، شهید ناهی از منکر رو شنیدم... خیلی اذیت شدم... برای او اشک ریختم برای خودم به دل ریختم...